Ooit gehoord van canicross? Dit is hardlopen in de natuur met een aangelijnde hond, waarbij je zo snel mogelijk een parcours aflegt. En van canitrail? Dit is hetzelfde, maar dan gaat het niet om de snelste tijd, maar meer om het genieten tijdens de route. Canitrail is wat recreatiever. “Dat is wat meer mijn ding”, zegt Kelly Maat.

Als je nu voor het eerst over canicross en canitrail leest, is dat niet gek. Beide sporten zijn nog vrij

onbekend in Nederland, maar ze groeien wel. Kelly is op aanraden van een vriendin ongeveer twee jaar ge­leden begonnen en sindsdien is ze verkocht. “We combineren sportiviteit met gezelligheid. Nee, ik ben niet heel goed. Ik heb vooral veel lol!”

Op vrijdag en zondag

‘We’ zijn Kelly en haar vaste canitrailgroep uit haar woonplaats Oss. Elke vrijdagavond verzamelen ze met z’n achten of negenen, en natuurlijk evenzoveel honden, om een rondje te gaan trailen. “Tijdens het lopen is de één wat fanatieker dan de ander”, legt Kelly uit. “Maar ervoor en erna kletsen we met z’n allen. Ook zijn er eens per maand Natte Neuzen Trails in het weekend. Dit zijn kleinschalige evenementen op prachtige plekken in de natuur. We lopen dan altijd over een onverhard parcours, waarbij je kunt kiezen tussen verschillende afstanden. Van vijf tot meer dan twintig kilometer.”

Plezier staat bij de canitrailers op plek twee. Nog wat hoger staat de gezondheid van hun viervoeter. Ze doen niet ‘zomaar wat’. “We verzamelen ’s ochtends met zijn allen op één plek. Daar krijgen de honden een massage van de hondenfysiotherapeut om de spieren los te maken. De fysio voelt dan meteen of een beestje ergens last van heeft. En na de trail worden ze op­nieuw gemasseerd. Ook is er een hondenosteopaat om een sportcheck te doen. Daarbij wordt onder meer gekeken hoe een hond loopt. Als er afwijkingen zijn, is het niet verstandig om te canitrailen.”

Kelly en Rani: geen stilzitters

Honden van allerlei rassen en formaten lopen aangelijnd door de natuur. Van chihuahua’s en herders tot dalmatiërs en bordercollies. Kelly zelf loopt met Rani. Een Drentse patrijshond van vierenhalf jaar oud. Net zo vrolijk en vriendelijk als haar baasje. “Het is een ontzettende energieke puber”, vertelt Kelly met een brede glimlach. “En we kunnen allebei niet stilzitten, haha. We houden van actie. Daarom wilde ik heel graag wat met haar gaan doen.”

‘Wat met haar gaan doen’ heeft geresulteerd in een aardig druk schema samen. Want het duo canitrailt niet alleen, ze hebben nog meer hobby’s. “We doen ook detectie en dogtrailing”, aldus Kelly. “Detectie is goed voor de geestelijke voldoening van Rani. Ze zoekt dan naar een geurbron of verborgen stof in een schuur, een loods of zoals laatst bij een loonwerkers­bedrijf. Bij dogtraling speurt ze vermiste honden op. We hebben er al een aantal gevonden, maar dat is niet altijd even leuk.”

Scheenbeenklachten

Een hele tijd trailden de twee er naar hartenlust op los. Ze genoten volop van de sport. Totdat Kelly scheenbeenklachten kreeg. “Shin splints noemen ze het. In allebei de schenen voelde ik een stekende pijn. In het begin kon ik nog op pad, maar had ik na het lopen lang een soort spierpijngevoel. Helaas vererger­den de klachten na verloop van tijd: ik kon geen meter meer hardlopen. Ik heb toen een fysiotherapeut bezocht en die dacht dat een kuitblessure de oorzaak was. Zo werd ik ook behandeld. Dat leek even te werken, maar na een poos kwamen de klachten toch weer terug.”

Joke, een canitrailbekende én ook een fysiotherapeut, vermoedde dat haar collega ernaast zat. Ze dacht niet aan kuitproblemen en stuurde Kelly door naar een sportarts. Die stelde de diagnose shin splints, maar daarmee was het niet één-twee-drie opgelost.

“Accupunctuur? Dat werkte averechts. Oefeningen? Die hielpen wel, maar namen niet alle pijn weg. Daarom stuurde Joke me ook maar eens door naar de podotherapeut. En intussen gingen we door met de oefeningen.”

‘Waarom niet eerder?’

Die podotherapeut was geen onbekende voor Kelly, want ze draagt podotherapeutische zolen in haar nor­male schoenen. En dus mocht het ze haar trail­schoenen meenemen. “Ik kreeg speciale sportzolen aangemeten”, aldus Kelly. “Daar moest ik maar eens een paar keer mee gaan lopen, zodat ik het verschil kon voelen. En om te ontdekken waar eventuele pijn- of knelpunten zitten. Ze waren bijna meteen goed, maar ik kreeg wel blaren aan de binnenkant van de voet. Toen zijn de zolen nog eens aangepast en binnen een paar weken was het helemaal over. Waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Dat was het eerste wat ik dacht.”

Pijnvrij

Kelly en Rani dartelen dus weer samen door de natuur. En de zolen zijn zo fijn, dat Kelly ze zelfs overlegt in de schoenen die ze elke dag aan heeft. “Nu heb ik na het canitrailen alleen nog wat spierpijn, maar dat hoort erbij. Wacht, ik klop snel even af… Serieus: zonder zolen had ik dit niet gekund. Ik ben er superblij mee. Als ik nu mensen spreek die zolen dragen in hun  normale schoenen, adviseer ik ze meteen om zich ook sportzolen aan te laten meten.”

Kelly benadrukt tot besluit dat ze niet alleen te spreken is over de podotherapeut, maar ook over fysiotherapeut Joke. “Zij masseert me nog steeds om het bindweefsel los te maken en ze tapet me. Met mooi roze tape: een leuk kleurtje voor in de zomer, haha. Er is wat voor nodig geweest, maar die twee hebben me toch maar mooi weer aan het canitrailen gekregen. Daar ben ik ze dankbaar voor!”